قرآن | در همه حال خدا را بخوانید
[سوره یونس (10): آیه 12]
وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمَّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا إِلى ضُرٍّ مَسَّهُ کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ (12)
و هنگامى که ضررى به انسان برسد، در حالى که به پهلو خوابیده یا نشسته و یا ایستاده است، ما را مىخواند، ولى چون ضرر را از او برطرف ساختیم، چنان به راه خود مىرود که گویى هرگز ما را براى گرفتارى که به وى رسیده بود، نخوانده است! این گونه براى اسرافکاران، عملکردشان زیبا جلوه مىکند.
نکته ها:
بارها خداوند از ناسپاسى انسان گِله کرده که در هنگام اضطرار و سختى خدا را مىخواند، ولى پس از حلّ مشکل، از خدا غافل مىشود و او را فراموش مىکند.
پیام ها:
1 ایمان به خداوند، در عمق روح انسان عجین شده و حوادث تلخ، عامل بیدارى این و جدان و فطرت خداجوى اوست. «مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا» 2آنان که دعا و نیایش موسمى دارند، مورد انتقاد و کارشان بىارزش است. «مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا»
3 دعا در هر حال جایز است ایستاده، نشسته یا خوابیده. «لِجَنْبِهِ»، «قاعِداً»، «قائِماً»
4 نیایش خالصانه، سبب رفع گرفتارى است. «دَعانا» ... «کَشَفْنا»
5 رفاه، زمینهى غفلت است. «فَلَمَّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا»
6انسان، ناسپاس است. «مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا»
7 آنان که خدا را فراموش کنند، زندگى مادّى در نظرشان زیبا جلوه مىکند. «زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ»
8 فراموش کردن الطاف خداوند، نوعى اسراف است. «مَرَّ» ... «لِلْمُسْرِفِینَ»
9 هر کس در رفاه، غافل و در گرفتارى دعا کند، مسرف است. «مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا» ... «فَلَمَّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ» ... «زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ»
10 مرفّهان، از خودراضىاند. «زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ»
منابع:
تفسیر نور، ج5، ص: 190
